Mr. Chairman, distinguished panelists, ladies, and gentlemen. Both the Maltese Minister and the Rector in their remarks spoke of the interface between religion and foreign policy. There is clearly an interface. The Rector, in her concluding remarks, also used the word ‘cynical’. There’s also a great deal of cynicism and skepticism that is all too evident, and I think there is a fundamental cause for this. There is the widespread conviction that foreign policy decisions are often made without any regard to ethical or moral factors. It is a question of loyalty to a group to which one happens to belong and then uncritically one follows a course of action that is dictated by that group. There is no attempt to search one’s own conscience, decide what is wrong, what is right in a particular situation.

Now I think it is worth recalling that there was once upon a time, a very powerful movement called the Non-Aligned Movement. It still exists but it has lost a great deal of the vigor and vitality that it had in the Non-Aligned Movement. And a leader of that period from your part of the world certainly played a pioneering role in that. Joseph Broz Tito of Yugoslavia was one of the pillars of the Non-Aligned Movement. Then also in this part of the world, we had Archbishop Makarios of Cyprus, who played a leading role together with world leaders representing different geographical regions and different cultures. Jawaharlal Nehru of India. Then you are going to have your interfaith dialogue next year in Indonesia. President Sukarno of Indonesia and a leader of my own country, the world’s first woman Prime Minister, the late Sirimavo Bandaranaike was very much a part of that movement. There were others whose names are well-known. Nasser of Egypt and so on. Now, the whole point of the Non-Aligned Movement was look at each foreign policy issue on its merits. You don’t come to a priori conclusions and membership of a group, fidelity to a group should not be regarded as something that overwrites and supersedes matters pertaining to one’s own conscience. Of course, this movement began and flourished in a certain context, the context of a bipolar world.

The Rector mentioned the fact that there is no longer any Cold War. I think the Chairman said that there is no longer a Cold War. In some ways it makes life easier. Now the Non-Aligned Movement was developed in the context of a bipolar world. You don’t align yourself to this camp or that camp. In one matter, you may agree with this camp, but in another matter, you would completely disagree with that camp and say ‘No! The other camp is right.’ So you preserve for yourselves the freedom of thought and the freedom of action. Now today we live in a unipolar world. There are no longer two warring camps. But that does not mean that the ideology underpinning the Non-Aligned Movement is entirely irrelevant or obsolete. Not at all. I think if you look at the troubled world in which we live, some elements of that philosophy remain very relevant and they have a kind of immediacy today, which they probably did not have in the 1960s when the movement had its heyday. So that is a point that I would like to stress to dispel this mood of skepticism and cynicism, to enshrine a state of things in which foreign policy decisions are made according to moral and ethical values. I think that’s an important point. Then, reference was made also to the United Nations. The distinguished Foreign Minister of Malta referred to the fact that the UN Charter speaks of freedom from fear, freedom from want.

They are two sides of the same coin. But I think we need to ask ourselves, Mr. Chairman, in a spirit of frankness of candor, whether the United Nations system is functioning today in the manner that was envisaged by the founding fathers. If you look at the seminal documents of the United Nations system- the Charter of the United Nations, the Declaration of Human Rights- are we really behaving in the manner that was envisioned by these sacrosanct instruments? I don’t think one could sincerely answer that question in the affirmative.

Today, reference was made to COVID-19 and the responses to that. Look at the Bretton Woods institutions. The Bretton Woods institutions were also fashioned in a certain political context that is the end of the Second World War but the world has changed a great deal since then. But those institutions remain largely as they were. Now the developing world in particular, if the World Bank, for example, were to agree to a policy of debt forgiveness in the excruciatingly difficult circumstances that we have today, then countries that are developing would be able to use their own scarce resources for projects connected with the welfare of their populations. Now take my own country Sri Lanka. We normally earn 4.2 billion dollars a year from tourism. That has come almost to a complete stop. Then our trade relations have been affected. Money coming into the Sri Lankan Treasury from the efforts of our expatriates working abroad in countries like Italy has been affected. So in that situation, if the World Bank were to agree to a policy of debt forgiveness, I think that would greatly accelerate and facilitate the economic development of our countries.

Then look at the composition of the Security Council. Does that in any way reflect the reality of the modern world? It does not. It reflects a certain balance of powers that was only realistic at the conclusion of the Second World War. But today there are other emerging powers. I won’t name countries but the entire organization needs to be basically overhauled to bring it in line with contemporary realities. The Economic and Social Council needs to be strengthened. Again, there has to be an emphasis on equality, on human dignity. The whole world, not a section of the world. It is not one section – affluent, powerful, dominating the rest of the world and using the United Nations system as an instrument for their domination. That is what creates a certain lack of confidence in the organs and the structures associated with the United Nations system. So I think these are some of the critical issues, imperative issues that we need to address at this time.

Just a couple of short points. The other one is that any enlightened foreign policy has to be based upon the concept of mature nationhood because foreign policy is in a sense, an extension of domestic policy. So, you know, the country has to be united in formulating foreign policy. You can’t do it in an acrimonious, divided way. Now many of our countries, certainly my own country, we have different parts of the population speaking different languages, professing different religions. Their cultural backgrounds are completely different. That’s a problem. Now, how do you work on that? I think the key to that, Mr. Chairman, is the educational system. You know, the young, impressionable minds, certainly in our part of the world, the Indian subcontinent- Sri Lanka, Malaysia, that part of the world- you have different ethnic communities in schools and universities being taught in completely different compartments, and there’s hardly any opportunity for young people to get to know each other. Not because there’s hostility. There’s no hostility at all. It’s just that they can’t speak to each other. There’s no communication possible because of the problem of language. So not only their academic lives but even their cultural and social lives tend to be entirely compartmentalized. Therefore, language plays a key role in communication, a link language for example.

Then the final point I want to make is this that we have to look at ethnic or religious political parties. That is also a critical problem with regard to the formulation of foreign policy and in many of our countries, we have political parties that profess overtly to be ethnic in character and complexion. We represent this ethnic group. We represent this religion. I don’t think that’s a good idea. It does a great deal of damage. In my own country Muslims, Tamils, members of minority communities have reached the pinnacle of political power and authority as members of the national political parties.  National Political Parties! And that has not inhibited their rise within the democratic system. So there is no need for them to detach themselves from the national polity, to segregate, to compartmentalize the national polity by the formation and the emergence of political groupings that seem sectarian. They have a very narrow perspective, and that is hugely detrimental to the solidarity and the unity of our countries. You are contemplating these matters in the G20 Interfaith Forum. So these are some thoughts that I would like to leave with you, not as concluded by any means, but merely as a basis for a very stimulating discussion that we have under your distinguished chairmanship.

Thank you very much.

 

 

 

………………………………..

මාධ්‍ය නිවේදනය

ඉතාලියේ බොලොඤ්ඤා හි පැවති ජී 20 අන්තර් ආගමික සංසදයේ ‘විදේශ ප්‍රතිපත්තිය සහ ආගම’ පිළිබඳ අමාත්‍ය සැසිවාරයේ දී විදේශ අමාත්‍ය මහාචාර්ය ජී. එල්. පීරිස් මැතිතුමා කළ ප්‍රකාශය

 සභාපතිතුමනි, මණ්ඩලයේ සම්භාවනීය සාමාජිකවරුනි, නෝනාවරුනි, මහත්වරුනි.

මෝල්ටාවේ අමාත්‍යවරයා සහ පීඨාධිපතිනිය යන දෙදෙනාම ඔවුන්ගේ ප්‍රකාශවල දී ආගම සහ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය අතර පවතින සම්බන්ධය පිළිබඳව කතා කළහ. පැහැදිලිවම එහි සම්බන්ධයක් තිබේ. පීඨාධිපතිනිය ඇගේ අවසන් ප්‍රකාශයේ දී ‘නරුම’ යන වචනය ද භාවිත කළාය. නරුමවාදය සහ සැකය ද බොහෝ සෙයින් පැහැදිලිව දක්නට ලැබෙන අතර, ඒ සඳහා මූලික හේතුවක් ඇතැයි මම සිතමි. බොහෝ විට ආචාරධර්මීය හෝ සදාචාරාත්මක සාධක පිළිබඳව නොසලකමින් විදේශ ප්‍රතිපත්ති තීරණ ගනු ලබන බවට පුළුල් විශ්වාසයක් පවතී. මෙය යමෙකු තමන් අයත් කණ්ඩායම වෙත පවතින පක්ෂපාතීත්වය පිළිබඳ ගැටළුවක් වන අතර, ඔහු විවේචනයකින් තොරව එම කණ්ඩායම විසින් නියම කරනු ලබන ක්‍රියාමාර්ගයක් අනුගමනය කරයි. යම්කිසි අවස්ථාවක දී තමන්ගේම හෘද සාක්ෂිය සෙවීමට හෝ වැරදි දේ – හරි දේ තීරණය කිරීම සඳහා උත්සාහ ගන්නේ නැත.

කිසියම් කාලයක, නොබැඳි ජාතීන් නමින් ඉතා බලවත් ව්‍යාපාරයක් පැවති බව සිහිපත් කිරීම වටිනා බව මම සිතමි. එය තවමත් පවතින නමුත්,  නොබැඳි ජාතීන්ගේ ව්‍යාපාරය තුළ පැවති විශාල ප්‍රාණවත්බව හා ජවසම්පන්න බව හීන වී ගොස් ඇත. එමෙන්ම එම යුගයේ දී ලෝකයේ ඔබේ කොටසේ නායකයෙකු ද ඇත්ත වශයෙන්ම එහි පුරෝගාමී මෙහෙවරක් ඉටු කළේය. යුගෝස්ලාවියාවේ ජෝශප් බ්‍රෝස් ටිටෝ නොබැඳි ජාතීන්ගේ ව්‍යාපාරයේ එක් කුළුණක් විය. ඉන්දියාවේ ජවහර්ලාල් නේරුතුමා වැනි ලෝකයේ විවිධ ප්‍රදේශවල සහ විවිධ සංස්කෘතීන් නියෝජනය කරන ලෝක නායකයින්,  සමඟ ප්‍රමුඛ කාර්යභාරයක් ඉටු කළ ලෝකයේ මේ ප්‍රදේශය නියෝජනය කළ සයිප්‍රසයේ මැකාරියෝස් අගරදගුරුතුමා  ද අපට සිටියේය. ඔබේ සර්ව ආගමික සංවාදය ලබන වසරේ ඉන්දුනීසියාවේ දී පැවැත්වීමට නියමිතයි. ඉන්දුනීසියාවේ ජනාධිපති සුකර්ණෝ මැතිතුමා සහ මගේම රටේ නායකයෙකු වූ, ලොව ප්‍රථම කාන්තා අගමැතිනිය වූ දිවංගත සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිනිය ද එම ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධාන කොටස් කරුවන්ය. ඊජිප්තුවේ නසාර් මැතිතුමා යනාදී වශයෙන්, තවත් සමහර අයගේ නම් ප්‍රසිද්ධය. මෙහි දී,  නොබැඳි ජාතීන්ගේ සමස්ත අදහස වූයේ එක් එක් විදේශ ප්‍රතිපත්ති ගැටළුව පිළිබඳව එහි පවතින සුදුසුකම් මත සළකා බැලීමයි. ඔබ කණ්ඩායමක පූර්ව නිගමනවලට හා සාමාජිකත්‍වයකට නොපැමිණෙන අතර, කණ්ඩායමක් කෙරෙහි විශ්වාසවන්තව සිටීම තමන්ගේ හෘද සාක්ෂිය අභිබවා යමින් එය වෙනස් කරන කරුණක් ලෙස නොසැලකිය යුතුය. ඇත්ත වශයෙන්ම, මෙම ව්‍යාපාරය ආරම්භ වී සමෘද්ධිමත් වූයේ ද්වි-ධ්‍රැවීය ලෝකයක සන්දර්භය තුළ ය.

තවදුරටත් සීතල යුද්ධයක් නොමැති බව පීඨාධිපතිනිය සඳහන් කළාය. මම හිතන්නේ සභාපතිවරයා ද පැවසුවේ තවදුරටත් සීතල යුද්ධයක් නොමැති බවයි. සමහර ආකාරවලින් එය ජීවිතය පහසු කරයි. නොබැඳි ජාතීන්ගේ ව්‍යාපාරය ගත්කල, එය ද්වි ධ්‍රැවීය ලෝක පසුබිමක් තුළ වර්ධනය වී ඇත. ඔබ මෙම කඳවුරට හෝ අනෙක් කඳවුරට අනුගත වන්නේ නැත. එක් කාරණයක දී ඔබට මෙම කඳවුර සමඟ එකඟ විය හැකි නමුත්, තවත් කරුණක දී ඔබ එම කඳවුර සමඟ සම්පුර්ණයෙන්ම විරුද්ධ වී ‘නැහැ! අනෙක් කඳවුර නිවැරදියි.’ කිව හැකිය. එම නිසා ඔබේ සිතීමේ නිදහස සහ ක්‍රියා කිරීමේ නිදහස ඔබ විසින්ම සුරකිනු ඇත. දැන් අද අපි ජීවත් වන්නේ ඒක ධ්‍රැවීය ලෝකයක ය. මෙහි තවදුරටත් සටන් වදින කඳවුරු දෙකක් නොමැත. නොබැඳි ජාතීන්ගේ ව්‍යාපාරයට පාදක වන මතවාදය මුළුමනින්ම අදාළ නොවන හෝ යල් පැන ගිය එකක්  බවක් එයින් අදහස් වන්නේ නැත. කිසිසේත්ම එසේ නොවේ. මා සිතන්නේ, අප ජීවත් වන කරදරවලින් පිරුණු ලෝකය දෙස බැලුවහොත්, එම දර්ශනයේ සමහර අංග ඉතා අදාළ වන අතර, සමහර විට ව්‍යාපාරයේ උච්චතම අවස්ථාව පැවති 1960 ගණන්වල දී ඔවුන්ට නොතිබුණු යම් ආකාරයක ආසන්න ස්වභාවයක් අද ඔවුන් තුළ පවතින බවයි. එබැවින් මවිසින් අවධාරණය කළ යුතු කරුණක් වන්නේ, ආචාරධර්මීය හා සදාචාරාත්මක වටිනාකම් අනුව විදේශ ප්‍රතිපත්ති තීරණ ගනු ලබන තත්වයක් තහවුරු කර ගැනීම සඳහා සැකය සහ නරුමවාදය පිළිබඳ මෙම මනෝභාවය දුරු කළ යුතු බවයි. එය වැදගත් කරුණක් බව මම සිතමි. ඉන්පසුව එක්සත් ජාතීන් පිළිබඳව ද සඳහන් කෙරිණි. එක්සත් ජාතීන්ගේ ප්‍රඥප්තිය මඟින් භීතියෙන් නිදහස් වීම හා අවශ්‍යතාවයෙන් නිදහස් වීම පිළිබඳව කථා කරන බව මෝල්ටාවේ සම්භාවනීය විදේශ අමාත්‍යවරයා සඳහන් කළේය. ඒවා එකම කාසියක දෙපැත්තකි. නමුත් මා සිතන්නේ සභාපතිතුමනි, අවංක භාවයකින් යුතුව එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය අද ක්‍රියාත්මක වන්නේ එහි මූලාරම්භක පියවරුන් විසින් අපේක්ෂා කළ ආකාරයටදැයි කියා අපෙන්ම විමසිය යුතුයි. ඔබ එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ මූලික ලියකියවිලි – එක්සත් ජාතීන්ගේ ප්‍රඥප්තිය, මානව හිමිකම් ප්‍රකාශය දෙස බැලුවහොත්, අපි සැබවින්ම හැසිරෙන්නේ මේ අති පූජනීය ලිපිලේඛණ මඟින් අපේක්ෂා කළ ආකාරයටද? යමෙකුට එම ප්‍රශ්නයට අවංකව, එකගව පිළිතුරු දිය හැකි යැයි කියා මම නොසිතමි.

අද දින කොවිඩ්-19 සහ ඒ සඳහා වූ ප්‍රතිචාර පිළිබඳව ද සඳහන් විය. බ්‍රෙටන් වුඩ්ස් ආයතන දෙස බලන්න. දෙවන ලෝක යුද්ධයේ අවසානයේ දී පැවති යම් දේශපාලන සන්දර්භයක් තුළ බ්‍රෙටන් වුඩ්ස් ආයතන හැඩගැසුණ නමුත්, එතැන් සිට ලෝකය විශාල වශයෙන් වෙනස් වී ඇත. නමුත් එම ආයතන බොහෝ දුරට පැවති ආකාරයෙන්ම පවතී. දැන් විශේෂයෙන් දියුණු වෙමින් පවතින ලෝකය තුළ, උදාහරණයක් වශයෙන් ලෝක බැංකුව අද අප මුහුණ දී ඇති ඉතාමත් අසීරු දුෂ්කර අවස්ථාවන්හි දී ණය සමාව ලබා දීමේ ප්‍රතිපත්තියක් සඳහා එකඟ වුවහොත්, සංවර්‍ධනය වෙමින් පවතින රටවලට තමන්ගේම සුළු සම්පත් ප්‍රමාණය ඔවුන්ගේ ජනගහනයේ සුභසාධනය සමඟ සම්බන්ධ ව්‍යාපෘති සඳහා භාවිතා කිරීමට හැකි වනු ඇත. දැන් මගේම රට වන ශ්‍රී ලංකාව ගතහොත්, අපි සාමාන්‍යයෙන් සංචාරක ව්‍යාපාරයෙන් වසරකට ඩොලර් බිලියන 4.2 ක් උපයන අතර, දැන් එය සම්පුර්ණයෙන්ම පාහේ නැවතී ගොස් ඇත. එසේම අපේ වෙළෙඳ සබඳතාවලට බලපෑම් එල්ල වී ඇත. ඉතාලිය වැනි රටවල විදේශයන්හි සේවය කරන අපේ විදේශික ශ්‍රී ලාංකිකයින්ගේ ප්‍රයත්නයෙන් ශ‍්‍රී ලංකා භාණ්ඩාගාරයට පැමිණි මුදල් ද බලපෑමට ලක් වී ඇත. එබැවින් එම තත්ත්වය තුළ, ලෝක බැංකුව ණය සමාව ලබා දීමේ ප්‍රතිපත්තියක් සඳහා එකඟ වුවහොත්, එමඟින් අපේ රටවල ආර්ථික සංවර්‍ධනය බෙහෙවින් වේගවත් කිරීමට හා පහසුකම් සැලසීමට හැකිවනු ඇතැයි මම සිතමි.

ආරක්ෂක කවුන්සිලයේ සංයුතිය දෙස බලන්න. එය කුමන ආකාරයකින් හෝ නූතන ලෝකයේ යථාර්ථය පිළිබිඹු කරයිද? එසේ නොවේ. දෙවැනි ලෝක යුද්ධය අවසානයේ දී පමණක් යථාර්ථය ලෙස පැවති යම් බල තුලනයක් එමඟින් පිළිබිඹු වේ. නමුත් අද වෙනත් නැගී එන බලවේග තිබේ. මම රටවල් නම් නොකරන නමුත්, එය සමකාලීන යථාර්ථයන්ට අනුකූල කිරීම සඳහා සමස්ත සංවිධානයම මූලික වශයෙන් වෙනස් කළ යුතුය. ආර්ථික හා සමාජ කවුන්සිලය ශක්තිමත් කළ යුතුය. නැවතත්, සමානාත්මතාවය හා මානව ගරුත්වය පිළිබඳව අවධාරණය කළ යුතුය. මුළු ලෝකය විසින්ම, ලෝකයේ කොටසක් විසින් නොවේ. ධනවත්, බලවත්, ලොව පුරා ආධිපත්‍යය දරන එක් කොටසක් විසින් එක්සත් ජාතීන්ගේ ක්‍රමය ඔවුන්ගේ ආධිපත්‍යය සඳහා උපකරණයක් ලෙස භාවිතා කිරීම නොවිය යුතුය. එක්සත් ජාතීන්ගේ පද්ධතිය හා සම්බන්ධ අංග සහ ව්‍යුහයන් කෙරෙහි යම් විශ්වාසයක් නොමැතිකම ඇති කරන්නේ එමඟිනි. එබැවින් මේවා මේ මොහොතේ දී අප විසින් විසඳිය යුතු තීරණාත්මක, අත්‍යවශ්‍ය ගැටලු කිහිපයක් යයි මම සිතමි.

මේ කෙටි කරුණු කිහිපයක් පමණි. අනෙක් කරුණ වන්නේ, විදේශ ප්‍රතිපත්තිය එක් අතකින් දේශීය ප්‍රතිපත්තියේ දිගුවක් වන බැවින්, ඕනෑම ප්‍රබුද්ධ විදේශ ප්‍රතිපත්තියක් පරිණත ජාතිකත්ව සංකල්පය මත පදනම් විය යුතුය. ඉතින් ඔබ දන්නා පරිදි, විදේශ ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය කිරීමේ දී රට එක්සත්ව පැවතිය යුතුය. ඔබට එය කර්කශ, බෙදුනු ආකාරයකින් සිදුකළ නොහැක. දැන් අපේ බොහෝ රටවල, නිසැකයෙන්ම මගේම රටේ ද, ජනගහනයේ විවිධ කොටස් විවිධ භාෂා කථා කරන, විවිධ ආගම් අදහන්නන් වෙති. ඔවුන්ගේ සංස්කෘතික පසුබිම් හාත්පසින්ම එකිනෙකට වෙනස් ය. එය ගැටලුවකි. දැන්, ඔබ ඒ සම්බන්ධයෙන් කටයුතු කරන්නේ කෙසේද? සභාපතිතුමනි, මා සිතන පරිදි එහි ප්‍රධාන කරුණ වන්නේ අධ්‍යාපන ක්‍රමයයි. ඔබ දන්නා පරිදි, නිසැකවම අපේ ලෝකයේ, ඉන්දියානු අර්ධද්වීපය, ශ්‍රී ලංකාව, මැලේසියාව ඇතුළු ලෝකයේ එම කොටසේ, විවිධ ජනවාර්ගික ප්‍රජාවල බලපෑම් ඇති කළ හැකි යෞවනයන්ට, පාසල් හා විශ්ව විද්‍යාලවල දී එකිනෙකට සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් මැදිරි තුළ උගන්වනු ලබනවා. එහි යෞවනයන්ට එකිනෙකා පිළිබඳව දැන හඳුනා ගැනීම සඳහා අවස්ථාවක් නැති තරම්ය. ඒ, සතුරුකමක් තිබෙන නිසා නොවේ. සතුරුකමක් කිසිසේත්ම නැත. ඒ ඔවුන්ට එකිනෙකා හා කථා කිරීමට නොහැකි වීම නිසා පමණකි. මෙම භාෂාව පිළිබඳ ගැටලුව නිසා කිසිදු සන්නිවේදනයක් කළ නොහැකිය. එබැවින් ඔවුන්ගේ ශාස්ත්‍රීය ජීවිතය පමණක් නොව ඔවුන්ගේ සංස්කෘතික හා සමාජ ජීවිතය පවා මුළුමනින්ම ඒකකවලට වෙන් වී ඇත. එබැවින් සන්නිවේදනයේ දී භාෂාව, උදාහරණයක් ලෙස සම්බන්ධක භාෂාවක්, ප්‍රධාන කාර්යභාරයක් ඉටු කරයි.

මට පැවසීමට අවශ්‍ය අවසාන කරුණ වන්නේ, අප විසින් ජනවාර්ගික හෝ ආගමික දේශපාලන පක්ෂ දෙස බැලිය යුතු බවයි. ජනවාර්ගික වශයෙන් සහ ස්වරූපයෙන් ප්‍රකාශ කරන දේශපාලන පක්ෂ අපේ බොහෝ රටවල පවතින අතර, විදේශ ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනය කිරීමේ දී එය ද තීරණාත්මක ගැටලුවකි. අපි මෙම ජනවාර්ගික කණ්ඩායම නියෝජනය කරන්නෙමු. අපි මෙම ආගම නියෝජනය කරන්නෙමු. එය හොඳ අදහසක් ලෙස මම නොසිතමි. එමගින් විශාල හානියක් සිදු කරයි. මගේම රටේ මුස්ලිම්, දෙමළ, සුළුතර ප්‍රජාවන්ගේ සාමාජිකයින් ජාතික දේශපාලන පක්ෂවල සාමාජිකයින් වශයෙන් දේශපාලන බලයේ සහ අධිකාරයේ උච්චතම ස්ථානයට පැමිණ ඇත. ජාතික දේශපාලන පක්ෂ වශයෙන්! ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමය තුළ ඔවුන්ගේ නැගීම සඳහා එයින් බාධාවක් වී නැත. එබැවින්,  ඔවුන්ට නිකායික ලෙස පෙනෙන දේශපාලන කණ්ඩායම් ගොඩනැගීම හා මතුවීම තුළින් ජාතික දේශපාලනයෙන් ඈත් වීම, වෙන් වීම හෝ ජාතික දේශපාලනය කොටස්කරණය කිරීම සඳහා අවශ්‍යතාවක් නොමැත. ඔවුන්ට ඇත්තේ ඉතා පටු ඉදිරි දැක්මක් වන අතර, එය අපේ රටවල සහයෝගීතාවයට හා ඒකීයභාවයට බෙහෙවින් හානිකරය. ජී 20 අන්තර් ආගමික සංසදයේ දී ඔබ මේ කරුණු පිළිබඳව කල්පනා කරනු ඇත. එබැවින් මේවා කිසිදු ආකාරයකින් නිගමනයන් නොවන අතර, ඔබේ විශිෂ්ට සභාපතිත්වය යටතේ පැවැත්වෙන ඉතා උත්තේජනීය සාකච්ඡාවක් සඳහා වූ පදනමක් ලෙස ඔබ සමඟ තබා යාමට කැමති සිතුවිලි කිහිපයක් පමණකි.

බොහොම ස්තූතියි.

……………………………….

ஊடக வெளியீடு

இத்தாலியின் பொலோக்னாவில் இடம்பெற்ற ஜி20 சர்வமத மன்றத்தில் ‘வெளியுறவுக் கொள்கை மற்றும்  மதம்‘ பற்றிய அமைச்சர்கள் மட்ட அமர்வில் வெளிநாட்டு அமைச்சர் பேராசிரியர் ஜீ.எல். பீரிஸின் அறிக்கை

தலைவர் அவர்களே, மரியாதைக்குரிய குழு உறுப்பினர்களே, கனவாட்டிகளே மற்றும் கனவான்களே. மதத்திற்கும் வெளியுறவுக் கொள்கைக்கும் இடையிலான இடைமுகம் குறித்து மோல்டாவின் அமைச்சர் மற்றும் மதகுரு ஆகிய இருவரும் தமது கருத்துக்களில் குறிப்பிட்டார்கள். இதில் தெளிவாக ஒரு குறுக்கீடு உள்ளது. தனது இறுதிக் குறிப்புக்களில், ‘குறைகாணுதல்’ என்ற வார்த்தையை மதகுரு பயன்படுத்தினார். அதிகமான குறைகாணும் தன்மை மற்றும் சந்தேகம் ஆகியவை மிகவும் தெளிவாக உள்ளன, இதற்கு ஒரு அடிப்படைக் காரணம் இருப்பதாக நான் நினைக்கின்றேன்.  வெளியுறவுக் கொள்கையின் முடிவுகள் பெரும்பாலும் நெறிமுறை அல்லது தார்மீகக் காரணிகளைப் பொருட்படுத்தாமல் எடுக்கப்படுகின்றன என்ற பரவலான நம்பிக்கை உள்ளது. இது ஒரு குழுவிற்கான விசுவாசத்தின் ஒரு கேள்வியாவதுடன், பின்னர் அந்தக் குழுவால் கட்டளையிடப்பட்ட ஒரு நடவடிக்கையை விமர்சனமின்றி ஒருவர் பின்பற்றுகின்றார். ஒருவரின் சொந்த மனசாட்சி ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையில் எது தவறு எது சரி என்று தீர்மானிப்பதற்கு எந்த முயற்சியிலும் ஈடுபடுவதில்லை.

ஒரு காலத்தில் அணிசேரா இயக்கம் என்ற ஒரு மிகவும் சக்திவாய்ந்த இயக்கம் இருந்தமையை நினைவுகூருவது பெறுமதிமிக்கது என இப்போது நான் நினைக்கின்றேன். இது இன்னும் உள்ளது, ஆனால் அது அணிசேரா இயக்கத்தில் இருந்த ஆற்றல் மற்றும் உயிர்ச்சக்தியை இழந்துவிட்டது. உங்கள் பகுதியில் இருந்து அந்தக் காலத்தின் தலைவர் ஒருவர் நிச்சயமாக அதில் முன்னோடிப் பங்கு வகித்திருந்தார். யூகோஸ்லாவியாவின் ஜோசப் ப்ரோஸ் டிட்டோ அணிசேரா இயக்கத்தின் தூண்களில் ஒருவராவார். உலகின் இந்தப் பகுதியிலும், சைப்ரஸின் பேராயர் மகாரியோஸ் இருந்ததுடன், அவர் பல்வேறு புவியியல் பகுதிகளையும் வெவ்வேறு கலாச்சாரங்களையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் உலகத் தலைவர்களுடன் முன்னணிப் பாத்திரத்தை வகித்தார். இந்தியாவின் ஜவஹர்லால் நேருவும் முக்கிய பங்கை வகித்தார். அடுத்த ஆண்டு இந்தோனேசியாவில் உங்கள் சர்வமத உரையாடலை நடாத்தப் போகின்றீர்கள். இந்தோனேசியாவின் ஜனாதிபதி சுகர்னோ மற்றும் எனது சொந்த நாட்டின் தலைவர், உலகின் முதல் பெண் பிரதமர், மறைந்த சிறிமாவோ பண்டாரநாயக்க அந்த இயக்கத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தார். பெயர்கள் நன்கு அறியப்பட்ட மற்றவர்களும் இருந்தனர். எகிப்தின் நாசர் மற்றும் பலர் முக்கிய பங்காற்றினர். இப்போது, அணிசேரா இயக்கத்தின் முழுப் புள்ளியும் ஒவ்வொரு வெளியுறவுக் கொள்கைப் பிரச்சினையையும் அதன் அடிப்படையில் பார்க்க வேண்டும். நீங்கள்  ஒரு குழுவின் முன்முடிவுகளுக்கும் உறுப்புரிமைகளுக்கும் வரவில்லை, ஒரு குழுவிற்கு விசுவாசம் என்பது ஒருவரின் சொந்த மனசாட்சி தொடர்பான விடயங்களை மேலெழுதும் மற்றும் மாற்றியமைக்கும் ஒன்றாகக் கருதப்படக்கூடாது. நிச்சயமாக, இருமுனை உலகின் சூழலில், இந்த இயக்கம் ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலில் தொடங்கி வளர்ந்தது.

மரியாதைக்குரிய மதகுரு அவர்கள் இனி பனிப்போர் இல்லை என்ற உண்மையைக் குறிப்பிட்டார். இனி பனிப்போர் இல்லை என்று தலைவர் சொன்னார் என நினைக்கின்றேன். சில வழிகளில் அது வாழ்க்கையை எளிதாக்குகின்றது. இப்போது அணிசேரா இயக்கம் இருமுனை உலகின் சூழலில் உருவாக்கப்பட்டது. நீங்கள் இந்த முகாமுக்கோ அல்லது அந்த முகாமுக்கோ உங்களை இணைக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. ஒரு விடயத்தில், நீங்கள் இந்த முகாமுடன் உடன்படலாம், ஆனால் மற்றொரு வியத்தில், நீங்கள் அந்த முகாமுடன் முற்றிலும் உடன்படாமல் ‘இல்லை! மற்ற முகாம் சரியானது’ எனக் குறிப்பிடலாம். எனவே நீங்கள் சிந்தனைச் சுதந்திரம் மற்றும் செயற்பாட்டுச் சுதந்திரத்தை உங்களுக்காக பாதுகாத்து கொள்கின்றீர்கள். ஆனால் இன்று நாம் ஒரு துருவ உலகில் வாழ்கின்றோம். இனி இரண்டு போர் முகாம்கள் இல்லை. ஆனால் அணிசேரா இயக்கத்தை ஆதரிக்கும் சித்தாந்தம் முற்றிலும் பொருத்தமற்றது அல்லது காலாவதியானது என அர்த்தமல்ல. நாம் வாழும் பிரச்சனையான உலகத்தை நீங்கள் பார்த்தால், அந்த தத்துவத்தின் சில கூறுகள் மிகவும் பொருத்தமானவையாக இருக்கின்றன, மேலும் அவை இன்று ஒருவித உடனடித்தன்மையைக் கொண்டிருக்கின்றன, அநேகமாக 1960 களில் இயக்கம்  அதன் உச்சத்தில் இருந்தபோது அது அவர்களிடம் இல்லை. ஆகவே, இந்த சந்தேகம் மற்றும் இழிந்த மனநிலையை அகற்றவும், தார்மீக மற்றும் நெறிமுறை மதிப்புக்களின்படி வெளியுறவுக் கொள்கை முடிவுகள் எடுக்கப்படும் விடயங்களின் நிலையை நிலைநாட்டவும் நான் வலியுறுத்த விரும்புகின்றேன். அது ஒரு முக்கியமான விடயம் என நினைக்கின்றேன்.

பின்னர், ஐக்கிய நாடுகள் சபையில் குறிப்புச் செய்யப்பட்ட தன் பிரகாரம், அச்சத்திலிருந்து விடுதலை, விருப்பத்திலிருந்து விடுதலை குறித்து ஐ.நா. சாசனம் பேசுவதாக மரியாதைக்குரிய மோல்டாவின் வெளிநாட்டு அமைச்சர் குறிப்பிட்டார். அவை ஒரே நாணயத்தின் இரண்டு பக்கங்கள். ஆனால்,  தலைவர் அவர்களே, ஐக்கிய நாடுகள் தாபனமானது அதனை நிறுவிய ஸ்தாபகர்களால் கற்பனை செய்யப்பட்ட விதத்தில் இன்று செயற்படுகின்றதா என வெளிப்படையான மனப்பான்மையுடன் நம்மை நாமே கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும் என நினைக்கிறேன். நீங்கள் ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் சாசனம், மனித உரிமைகள் பிரகடனம் போன்ற ஐக்கிய நாடுகள் தாபனத்தின் அடிப்படை ஆவணங்களைப் பார்த்தால், இந்த புனிதமான கருவிகளால் கற்பனை செய்யப்பட்ட முறையில் நாம் உண்மையில் நடந்து கொள்கின்றோமா? அந்தக் கேள்விக்கு ஒருவர் நேர்மையாக பதிலளிக்க முடியும் என நான் நினைக்கவில்லை.

இன்று, கோவிட்-19 மற்றும் அதற்கான பிரதிபலிப்புக்கள் தொடர்பில் குறிப்புச் செய்யப்பட்டது. பிரெட்டன் வூட்ஸ் நிறுவனங்களைப் பாருங்கள். பிரெட்டன் வூட்ஸ் நிறுவனங்களும் இரண்டாம் உலகப் போரின் முடிவான ஒரு குறிப்பிட்ட அரசியல் சூழலில் வடிவமைக்கப்பட்டன, ஆனால் அதன் பின்னர் உலகம் மிகவும் மாறிவிட்டது. ஆனால் அந்த நிறுவனங்கள் பெரிய அளவில் இருந்தன. எடுத்துக்காட்டாக, இன்று எம்மிடம் உள்ள கடினமான சூழ்நிலைகளில் கடன் மன்னிப்புக் கொள்கைக்கு உலக வங்கி ஒப்புக்கொண்டால், அபிவிருத்தியடைந்து வரும் நாடுகள் தமது சொந்த பற்றாக்குறை வளங்களை தமது மக்கள் நலனுடன் தொடர்புடைய திட்டங்களுக்குப் பயன்படுத்த முடியும். இப்போது எனது சொந்த நாடான இலங்கையை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். நாங்கள் பொதுவாக ஒரு வருடத்திற்கு 4.2 பில்லியன் டொலர்களை சுற்றுலாவில் இருந்து சம்பாதிக்கின்றோம், அது கிட்டத்தட்ட முற்றிலுமாக நின்றுவிட்டது. அப்போது எமது வர்த்தக உறவுகள் பாதிக்கப்பட்டன. இத்தாலி போன்ற வெளிநாடுகளில் பணிபுரியும் இலங்கையர்களின் முயற்சியால் இலங்கைத்  திறைசேரிக்கு வரும் பணம் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது. எனவே அந்த சூழ்நிலையில், உலக வங்கி கடன் மன்னிப்புக் கொள்கைக்கு ஒப்புக்கொண்டால், அது எமது நாடுகளின் பொருளாதார அபிவிருத்தியை பெரிதும் துரிதப்படுத்தி எளிதாக்கும் என நினைக்கின்றேன்.

பாதுகாப்பு சபையின் அமைப்பைப் பாருங்கள். அது எப்படியாவது நவீன உலகின் யதார்த்தத்தைப் பிரதிபலிக்கின்றதா? இல்லை. இது இரண்டாம் உலகப் போரின் முடிவில் யதார்த்தமான ஒரு குறிப்பிட்ட அதிகார சமநிலையைப்  பிரதிபலிக்கின்றது. ஆனால் இன்று ஏனைய அபிவிருத்தியடைந்து வரும் சக்திகள் உள்ளன. நான் நாடுகளை குறிப்பிட பெயரிட மாட்டேன், ஆனால் சமகால யதார்த்தங்களுக்கு ஏற்ப முழு அமைப்பும் அடிப்படையில் மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டும். பொருளாதார மற்றும் சமூக சபை பலப்படுத்தப்பட வேண்டும். மீண்டும், சமத்துவத்திற்கும், மனித கௌரவத்திற்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்பட வேண்டும். உலகம் முழுவதும், உலகின் ஒரு பகுதிக்கு அல்ல. உலகின் ஏனைய பகுதிகளில் ஆதிக்கம் செலுத்துவது மற்றும் ஐக்கிய நாடுகள் தாபனத்தை தமது ஆதிக்கத்திற்கான கருவியாகப் பயன்படுத்துவது பணக்காரர்கள், சக்திவாய்ந்தவர்கள் என்ற ஒரு பகுதியினரல்ல. அதுதான் உறுப்புகள் மற்றும் ஐக்கிய நாடுகள் சபையுடன் தொடர்புடைய கட்டமைப்புக்களில் குறிப்பிட்ட நம்பிக்கையின்மையை உருவாக்குகின்றறது. எனவே, இவை இந்த நேரத்தில் நாம் தீர்க்க வேண்டிய கட்டாயப் பிரச்சினைகள் என நான் நினைக்கின்றேன்.

எந்த அறிவூட்டப்பட்ட வெளியுறவுக் கொள்கையும் முதிர்ந்த தேசியம் என்ற கருத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்க வேண்டும், ஏனெனில் ஒரு வகையில், வெளியுறவுக் கொள்கை உள்நாட்டுக் கொள்கையின் விரிவாக்கம் ஆகும். எனவே, வெளியுறவுக் கொள்கையை வகுப்பதில் நாடு ஒற்றுமையாக இருக்க வேண்டும் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். நீங்கள் அதை ஒரு தீவிரமான, பிரிக்கப்பட்ட வழியில் செய்ய முடியாது. இப்போது நம் பல நாடுகள், நிச்சயமாக எனது சொந்த நாடு, எங்களுடைய மக்கள் தொகையில் வெவ்வேறு மொழிகளைப் பேசும், வெவ்வேறு மதங்களைப் பின்பற்றும் பல்வேறு பகுதியினர் உள்ளனர். அவர்களின் கலாச்சாரப் பின்னணி முற்றிலும் வேறுபட்டது. அது ஒரு பிரச்சனை. இப்போது, நீங்கள் அதில் எவ்வாறு பணியாற்றுகின்றீர்கள்? தலைவர் அவர்களே, கல்வி முறைதான் முக்கியம் என நினைக்கின்றேன். உங்களுக்குத் தெரியும், நிச்சயமாக இந்திய துணைக் கண்டமான இலங்கை, மலேசியா போன்ற எமது பகுதியில், பாடசாலைகள் மற்றும் பல்கலைக்கழகங்களில் வெவ்வேறு இன சமூகங்களுக்கு முற்றிலும் வேறுபட்ட பிரிவுகளில் கற்பிக்கப்படுகின்றன. இதனால் இளைஞர்கள் ஒருவருக்கொருவர் அறிமுகமாகிக்கொள்வதில் வாய்ப்பில்லை. இளைஞர்களுக்கிடையில் எந்த விரோதமும் இல்லை. அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் பேச முடியாதிருப்பதற்குக் காரணம் மொழிப் பிரச்சனை ஆகும். எனவே அவர்களின் கல்வி வாழ்க்கை மட்டுமல்ல, அவர்களின் கலாச்சார  மற்றும் சமூக வாழ்க்கையும் கூட முற்றிலும் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. எனவே, தகவல்தொடர்புகளில் மொழி, எடுத்துக்காட்டாக இணைப்பு மொழி முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றது.

பின்னர் நான் சொல்ல விரும்பும் இறுதி விடயம் என்னவென்றால், நாம் இன அல்லது மத அரசியல் கட்சிகளைப் பார்க்க வேண்டும். அதுவும் வெளியுறவுக் கொள்கை உருவாக்கம் தொடர்பான ஒரு முக்கியமான பிரச்சனையாவதுடன், எமது பல நாடுகளில், அரசியல் மற்றும் வெளிப்படையான அரசியல் கட்சிகள் நம்முடைய இயல்பு மற்றும் நிறத்தில் வெளிப்படையானவை. நாங்கள் இந்த இனக்குழுவை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றோம். நாங்கள் இந்த மதத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றோம். அது நல்ல யோசனை என்று நான் நினைக்கவில்லை. இது பெரும் சேதத்தை ஏற்படுத்துகின்றது. எனது சொந்த நாட்டில் முஸ்லிம்கள், தமிழர்கள், சிறுபான்மை சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் தேசிய அரசியல் கட்சிகளின் உறுப்பினர்களாக அரசியல் அதிகாரத்தின் உச்சத்தை அடைந்துள்ளனர்! அது ஜனநாயக அமைப்பிற்குள்  அவர்களின் உயர்வைத் தடுக்கவில்லை. எனவே பிரிவினை, தேசிய அரசியலை பிரித்தல் மற்றும் பிரிவினைவாதமாக அரசியல் குழுக்கள் தோன்றுவதன் மூலம் பிரித்தல் போன்ற அடிப்படையில் தேசிய அரசியலிலிருந்து அவர்கள் தங்களை பிரித்துக் கொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை. அவர்கள் மிகவும் குறுகிய கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டுள்ளனர், அது எமது நாடுகளின் ஒற்றுமைக்கு பெரும் தீங்கை விளைவிக்கும். இந்த விடயங்களை நீங்கள் ஜி20 சர்வமத மன்றத்தில் சிந்திக்கின்றீர்கள். எனவே, மேன்மைதங்கிய தலைவராகிய தங்களது தலைமையின் கீழ் நாங்கள் நடாத்திய மிகவும் தூண்டுதலான கலந்துரையாடலின் அடிப்படையில், நான் சொல்ல விரும்பிய எனது எண்ணங்களை விட்டுச் செல்கின்றேன். ஆனால் எந்த வகையிலும் எனது கருத்துக்களை நிறைவு செய்யவில்லை எனக் கூறி இவ்வுரையை முடித்துக் கொள்கின்றேன்.

மிக்க நன்றி.